زمان تقریبی مطالعه: 2 دقیقه
 

سوره همزه





سوره همزه، یکصد و چهارمین سوره قرآن کریم می باشد و در مکه نازل شده است.


۱ - وجه تسمیه



«همزه» صیغه مبالغه از ریشه «همز» به معنای عیب جویی و سخن چینی است. «لمزه» نیز صیغه مبالغه از ریشه «لمز» به معنای مسخره و غیبت کردن است. چون این سوره با همین دو واژه «همزة» و «لمزة» و با تهدید و هشدار به عیب جویان، غیبت کنندگان، مسخره گران و سخن چینان آغاز شده، به نام «همزة» و «لمزة» نامگذاری شده است.

۲ - محتوای سوره



این سوره تهدید شدیدی است به کسانی که عاشق جمع مالند، و می‌خواهند با مال بیش تر خود بر سر و گردن مردم سوار شوند، و بر آنان کبریایی بفروشند، و به همین جهت از مردم عیب‌هایی می‌گیرند که عیب نیست.


۳ - ویژگی‌های سوره همزه




۱. نه آیه، ۳۳ کلمه ۱۳۰ یا ۱۳۴ حرف دارد.
۲. در ترتیب نزول، سی و دومین و در کتاب خدا یکصد و چهارمین سوره است.
۳. پس از سوره قیامت و پیش از سوره مرسلات در مکه و پیش از هجرت نازل شد و هیچ آیه مدنی ندارد.
۴. از نظر کمیت از سوره‌های مفصل و از نوع قصار آن شمرده شده است.
۵. گفته‌اند در این سوره نسخی نیست.


۴ - مطالب سوره




۱. هشدار و توبیخ عیب جویان، سخن چینان، غیبت کنندگان و مسخره گران؛
۲. هشدار و تهدید به ثروت اندوزان و محتکران.
[۲] هاشم زاده هریسی، هاشم، ۱۳۱۷، شناخت سوره‌های قرآن، ص۵۹۵.
[۳] رامیار، محمود، ۱۳۰۱ - ۱۳۶۳، تاریخ قرآن، ص۵۹۰.
[۵] جمعی از محققان، علوم القرآن عندالمفسرین، ج۱، ص۳۱۵.


۵ - پانویس


 
۱. فیروز آبادی، محمد بن یعقوب، ۷۲۹ - ۸۱۷ق، بصائرذوی التمییزفی لطائف الکتاب العزیز، ج۱، ص۵۴۳.    
۲. هاشم زاده هریسی، هاشم، ۱۳۱۷، شناخت سوره‌های قرآن، ص۵۹۵.
۳. رامیار، محمود، ۱۳۰۱ - ۱۳۶۳، تاریخ قرآن، ص۵۹۰.
۴. مکارم شیرازی، ناصر، ۱۳۰۵، تفسیر نمونه، ج۲۷، ص۳۰۵.    
۵. جمعی از محققان، علوم القرآن عندالمفسرین، ج۱، ص۳۱۵.
۶. زرکشی، محمد بن بهادر، ۷۴۵ - ۷۹۴ق، البرهان فی علوم القرآن، ج۱، ص۱۹۳.    


۶ - منبع



فرهنگ نامه علوم قرآنی، بر گرفته از مقاله «سوره همزه».    


رده‌های این صفحه : سوره‌های قرآن




آخرین نظرات
کلیه حقوق این تارنما متعلق به فرا دانشنامه ویکی بین است.